Dźwięk wysokiej rozdzielczości (zwykle 96 kHz/24 bity lub więcej) powstaje przez cyfrowe próbkowanie oryginalnego analogowego źródła audio. Liczba operacji próbkowania (z krokiem równym jednej sekundzie) jest nazywana częstotliwością próbkowania i wyrażana w hercach (Hz). Digitalizacja odnosi się do procesu audio, w którym próbkowany sygnał jest konwertowany (lub kwantyfikowany) do cyfr binarnych (jedynek i zer), które są wyrażane jako „bity”. Im wyższa liczba bitów, tym bardziej próbka jest zbliżona do oryginalnego źródła. Dla płyt CD określono standard 44,1 kHz/16 bitów, ale nie istnieje jeden standard dźwięku wysokiej rozdzielczości.

Alternatywnym sposobem digitalizacji źródła analogowego jest metoda o nazwie DSD (Direct Stream Digital), która przechwytuje informacje jako sekwencję wartości poszczególnych bitów z bardzo wysoką szybkością próbkowania 2,8 MHz lub 5,6 MHz. Szybkość próbkowania jest w przybliżeniu 64 lub 128 razy większa niż w przypadku płyty CD. Używane są tu nazwy DSD 2,8 MHz lub DSD 5,6 MHz. Niektórzy inżynierowie uważają, że cyfrowa próbka nie może być już bardziej zbliżona do oryginalnego źródła analogowego.